Alkmaar

Laatst zat ik in bus 5, die mij van huis naar het station van Alkmaar zou brengen. Op de stoelen voor mij zaten een moeder en haar zoon van een jaar of zestien. Ik zag dat hij mijn laatste column voor de website van de SP van Alkmaar zojuist op zijn smartphone gelezen had. Vanzelfsprekend ondertekend door mijzelf, de Salonsocialist.

'Mama, wat is eigenlijk precies een salonsocialist,' vroeg de jongen aan zijn moeder.

Zijn moeder bleef even stil, blijkbaar moest zij haar gedachten ordenen.

'Een salonsocialist is eigenlijk iemand die pretendeert socialist te zijn, maar zich in werkelijkheid een kapitalistische levensstijl aanmeet. Ze denken en stemmen links, maar hebben veel geld, waardoor je zou verwachten dat ze op liberale of rechtse partijen zouden stemmen. Ze wonen in grote huizen en reizen de hele wereld over. Ze hebben geld en toch stemmen ze links, zoals op de SP.'

'Salonsocialisten stemmen links en zijn rijk.'

'Ja, jongen. Iedereen draagt het hart niet voor niks links. Mensen lijken veel meer op elkaar dan je zou denken. De goedgevulde portemonnee bevindt zich meestal in de rechterkontzak van hun spijkerbroek. Salonsocialisten hebben toevallig veel geld, maar dat betekent niet dat ze al dat geld voor zichzelf houden.'

'Is papa ook een salonsocialist?'

'Hoezo?'

'Nou, wij zijn best rijk. Pappa heeft een eigen bedrijf, dat goed loopt.'

'Ja, en hij luistert naar de muziek van beroemde Amerikaanse salonsocialisten, zoals Bob Dylan en Bruce Springsteen.'

'Dus hij luistert niet alleen naar die muziek, omdat hij een boomer is?'

'Nee, vorig jaar heeft hij nog een hele nieuwe school ergens in India gefinancierd.'

'Dat wist ik niet, mama.'

'Een salonsocialist loopt meestal niet te koop met de goede dingen die hij doet voor arme mensen in nood.'

'Zou de salonsocialist van deze column voor de SP ook oké zijn, mama.'

'Dat denk ik wel, zoon. Anders zou hij zichzelf niet zo noemen en toch de SP steunen.'

'Jammer, dat we niet weten wie hij is.'

'Dat geeft helemaal niet.'

Met een sprint uit de bus in de benen kon ik nog net de trein naar Amersfoort halen.

De Salonsocialist